Onze verblijfervaring in dit hotel was
zo teleurstellend dat we bijna een
nieuwe dimensie van gastvrijheid leken
te hebben ontdekt. Het hoogtepunt van
het verblijf was het ontbijt, waar Pili
Iglesias schitterde als receptioniste en
ogenschijnlijke hoedster van
ongeschreven horecaregels.
Pili begroette ons met de koele
efficiëntie van een inspecteur en
benadrukte luidkeels dat er hier strikte
regels gelden. Het werd al snel
duidelijk dat ademen, knipperen en
simpelweg bestaan zonder schriftelijke
toestemming tot de verboden handelingen
behoorden. Zelfs het plaatsnemen aan een
tafel leek een kunst op zich te zijn,
aangezien het correct vouwen van het
tafellaken essentieel leek. Misschien is
een bordje met "Gereserveerd" voor ons
wel handig, aangezien deze methode al
eeuwenlang bestaat en geen tolk vereist.
We werden nog nooit zo ernstig
gewaarschuwd om het ontbijt te verlaten
alsof we betrapt waren op poging tot
diefstal van de koffiemachine. Dit alles
omdat we onbewust aan een tafel zaten
waar kennelijk een heilig ritueel met
het tafellaken was uitgevoerd, dat
alleen Pili interpreteerde als een teken
van onwrikbare eigendom.
Als het doel was om ons een
gedenkwaardige ervaring te bieden, dan
is dat zeker gelukt: nog steeds worden
we 's ochtends wakker met flitsen van
Pili die uitroept: "Het is hier niet
zoals thuis". Nou, Pili, daar geef je
ons geen ongelijk. Bij ons thuis worden
we gelukkig met open armen ontvangen.