Het was een schokkende ervaring om te
moeten aanzien hoe mijn geliefde vader
werd verzorgd in deze onverzorgde en
koude omgeving. Het gebrek aan aandacht,
de vuile omstandigheden en het ontbreken
van respect waren hartverscheurend. Het
medisch personeel was schaars en
onprofessioneel, met slechts één
verpleegster die moest zorgen voor een
overweldigend aantal patiënten. De pijn
van mijn vader werd weliswaar verzacht
met morfine, maar de fysieke en mentale
toestand waarin hij verkeerde maakte het
moeilijk voor hem om zelfs maar op een
bel te drukken voor hulp.
Toen ik eindelijk de juiste persoon vond
om medicijnen te laten toedienen, was de
ervaring allesbehalve geruststellend. De
verpleegster die verantwoordelijk was,
leek niet alleen onverzorgd en
ongeduldig, maar behandelde mijn vader
ook respectloos en haastig. Haar
onverschillige houding en gebrek aan
empathie maakten de situatie nog
schrijnender.
De wanhoop en verwarring van mijn vader,
die worstelde met de effecten van
medicatie, lieten me verbijsterd achter.
Zijn afhankelijkheid van anderen voor
eenvoudige handelingen, zoals het
indrukken van een knop, en de
onbegrijpelijke reacties van het
personeel op zijn behoeften, deden me
twijfelen aan de kwaliteit van zorg die
hij ontving.
De confrontatie met de onzorgvuldigheid
en ongevoeligheid van het medisch
personeel heeft mij diep geraakt en ik
kan niet zwijgen over deze
verontrustende ervaring. Mijn vader
verdiende beter, en deze pijnlijke
herinneringen zullen helaas niet zomaar
verdwijnen.